Το κείμενο μέχρι στιγμής (2)

13η σκηνή:Έξω από το γραφείο Τελετών του Κορνήλιου Ρουσάκη.
Ο Άρης παίζει ακορντεόν ("Ιn the Death Car", Μπρέγκοβιτς. Άλλες προτάσεις: "ποτ-πουρi από Πιατζόλα,Στράους,Κωστή Μαραβέγια", "La Vita e bella", "Cabare Balcan".) Έρχεται ο Κορνήλιος.

ΑΡΗΣ: Βρε, καλώς το μάστορα! Πολύ χαρούμενο σε βλέπω (ειρωνικά). Τι τρέχει;
ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ: (Βαρύς) Άπνοια… Παίξε κάτι πιο αλέγκρο! Βαρέθηκα το κλάμα.
ΑΡΗΣ: (Παίζει ένα πένθιμο εμβατήριο.) Αυτό σου κάνει ή προτιμάς «Dead Can Dance»;
ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ: Kορόιδευε εσύ! Ξέρεις τι λεφτά θα είχες βγάλει, αν μ’ άκουγες;
AΡΗΣ: Δεν παίζω για τα λεφτά, παλιόφιλε. Το συναίσθημα πάνω απ’ όλα. Και η Τέχνη.
ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ: (Με στόμφο και ειρωνεία.) «Η τέχνη είναι η σκοτεινή επιθυμία των πραγμάτων». Νίνα.
ΑΡΗΣ: (Απαγγέλλει συνοδεία ακορντεόν) «Όλα τους θέλουν να γίνουν εικόνες των μυστικών μας. (…)να ενδυθούν κάποια από τις μύχιες νοσταλγίες μας». Ρίλκε, άσχετε!
ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ: Μας έχει καταστρέψει με τους ποιητές της. Να σε δω πως θα χορτάσεις με το συναίσθημα. Δούλεψε για μένα να σε βγάλω από την ανέχεια! Πρώτη φίρμα θα σε κάνω!
ΑΡΗΣ: Αν θέλεις τάγκο στις κηδείες, έρχομαι!
ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ: Το ταγκό είναι για δυο! Παίξε μου ένα τώρα και θα χορέψω μόνος μου…
ΑΡΗΣ: Πάλι ερωτευμένος είσαι; Καμιά χήρα, να υποθέσω;
ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ: Δε θα πιστέψεις ποια συνάντησα, σήμερα! Τη Μαρία!
ΑΡΗΣ: (Παίζει στο ακορντεόν το « Δεν περνάς κυρά-Μαρία».) Δεν περνάς! Περνάς! Ποια απ΄’ όλες τις Μαρίες, βρε αλήτη; Τη Μαρία την άσχημη, τη Μαρία με τα κίτρινα, τη Μαρία την Πενταγιώτισσα ή την κουτσή Μαρία;
ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ: Μια είναι η Μαρία, φιλαράκι! Ο κοινός μας έρωτας! Ξέχασες; Για χάρη της θέλαμε να πεθάνουμε μήπως έτσι μας ακουμπήσει, έστω με τα πινέλα της! Η ρουφιάνα!
ΆΡΗΣ: Ξεχνιέται; Τα καλύτερα τραγούδια μου για εκείνη τα’ χω γράψει! Ακόμα παίζω το αγαπημένο της στους δρόμους, μόνο γιατί μου το ζήτησε.
ΠΑΒΛΟΦ: (Παίρνει το ακορντεόν από τον Άρη και απαγγέλλει παίζοντας.) Μαρία τη λένε κι όλα τα παιδάκια κλαίνε! Ο Άρης, ο σαλτιμπάγκος γύρισε στην Κοιλάδα των Δακρύων. Θα κλάψουμε στο εξής αν ανοίξει το στόμα του! Μήπως να τον φωνάζουμε Λούσια; Άσχετο!
ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ: Έχει αλλάξει πολύ! Αποκλείεται να υποκύπτει πια στη μουσική σου. Μην έχεις προσδοκίες.
ΑΡΗΣ: Που την είδες;
KΟΡΝΗΛΙΟΣ: Που την είδα; Όχι πάντως στα όνειρα μου, όπως εσύ. Ήρθε σε κηδεία μου.
ΑΡΗΣ: Pε, μπας και με παραμυθιάζεις; Εκείνη έλεγε πως ούτε στη δικιά της δε θα πάει!
ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ: Φάτσα κάρτα μπροστά μου, σου λέω. Έπεσα... τέζα ο καμπούρης. Η Μαρία όπως παλιά! Να γελάει και να παίζει με τα νεύρα μου! Αν δε με πιστεύεις, ρώτα τη Νίνα και τη μικρή μάγισσα! Είχε στήσει πηγαδάκι μαζί τους.
ΑΡΗΣ: Έμαθα ότι αγαπάει με πάθος έναν τρελό!
ΠΑΒΛΟΦ: Αυτό το βρίσκω αξιέπαινο! Αχ Μαρία μου, Μαριώ μ’ έχεις κάνει παλαβό! Μες στους ουρανούς γυρνάς, πότε κλαις, πότε γελάς!
ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ: Σ’ έναν τρελό τις πήγε! Σ’ έναν μανιακό που σχεδιάζει περίεργα σπίτια.
ΑΡΗΣ: Ζηλεύεις παλιολινάτσα; Μη μασάς! Κι εσύ σχεδιάζεις περίεργα φέρετρα! Σιγά τα ωά! Ο ένας δουλεύει για την πρώτη κι ο άλλος για την τελευταία κατοικία.
ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ: Εμείς δεν της γεμίζαμε το μάτι! Ήμασταν «απλοϊκοί»! Μόνο με φευγάτους και πεθαμένους τα πήγαινε καλά! Θυμάσαι τον άλλον από τη Ρότε Φράξια; Πως τη φώναζε; Άλκηστη;
ΑΡΗΣ: Αγόρι μου, ένας είναι ο τρελός του χωριού! Εγώ!
ΠΑΒΛΟΦ: Καλά, είστε όλοι τελείως τρελοί! Εμένα αγαπάει η Μαρία! Ε-μέ-να!
ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ: Πες μου εσύ, που είσαι ο τρελός, τι μπορεί να κάνουνε τώρα; Πήγανε λέει να δούνε ταινίες! Το άκουσαν στο ραδιόφωνο!
ΑΡΗΣ: Γιατί δεν πήγες μαζί τους;
ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ: Δεν θέλανε φανάρι! Εκτός αν πάμε να τις κεράσουμε ποπ-κορν!
ΑΡΗΣ: Πιάσε το κονιάκ και φύγαμε! Θα πάμε για καντάδα!
ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ: (Φέρνει κιθάρα και κονιάκ.) Ρούφα να πάνε κάτω τα φαρμάκια! Τι θα παίξουμε; Μήπως να σκαρώσουμε κανένα δικό μας;
ΠΑΒΛΟΦ: Ναι! Πρέπει να μεγαλουργήσουμε! (Δίνει το ακορντεόν στον Άρη και βγάζει μια φλογέρα ή σφυρίχτρα ή φυσαρμόνικα. Μπορεί επίσης να κρατάει το ρυθμό σε κανένα τενεκεδάκι.) (Τραγουδιστά) Αχ Μαρία, Μαρία, Μαρία, εκτός από σένα δε θέλω καμία.
ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ: Αχ, Μαρία, Μαρία, Μαρία, τις καρδιές μας σκόρπισες πέρα στην Ικαρία! Να το ξεκινήσουμε, έτσι; Θυμάμαι ότι τσιμπάει με τη θάλασσα!
ΑΡΗΣ: (Ειρωνικά) Αριστούργημα! Αχ, Μαρία, Μαρία, Μαρία είσαι σκέτη τρικυμία!
ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ: (Απτόητος.) Είσαι ωραία, είσαι μαγεία,/ στα μάτια σου διακρίνω/ μια γεύση από λαγνεία. Τι λες;΄
ΑΡΗΣ: Λέω ότι έχεις μεγάλη ανάγκη απο εκτόνωση!
ΠΑΒΛΟΦ: Μ' αρέσει! Αχ Μαρία, Μαρία, γλυκειά μας Μαρία, εσύ είσαι που έκοψες τη ζωή μας στα τρία! Τέλειο! Μαρία, Μαρία, Μαρία! Εκτός από σένα δε θέλω καμία. Δις.
ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ: Και συνεχίζω: Πες μου αν γελάς ή κλαις, όταν την καρδιά μου καις!
ΑΡΗΣ: Καλά,εσύ έχεις φύγει αλλού!
ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ: Εκτός αν το πιάσουμε κάπως έτσι:
Μαρία μου, ωραία/ εκκεντρική, μοιραία,/ μπήκες ξάφνου μες στο πλάνο τι να κάνω, δε σε φτάνω.
ΑΡΗΣ: Θα πεθάνω να με βάψεις, ίσως τότε και να κλάψεις. Σαν σε βλέπω με πινέλα, μου’ ρχεται να κάνω τρέλα!
KOPΝΗΛΙΟΣ: Tελικά, στη μουσική τα πάμε καλύτερα απ’ ότι στις γυναίκες!
ΑΡΗΣ: Βρε, θα μας πάρουν με τις λεμονόκουπες! Μαζέψου!
ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ: Να σου δέσω πως ποθούσα/ το κορδόνι σου αν μπορούσα!
ΑΡΗΣ: (Προς τον ουρανό.) Φύσηξε για ν’ ανασάνω! Απ’ τη βλακεία θα πεθάνω.
ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ: Χαλάρωσε. Παιχνίδι κάνουμε. Προτείνω να βάλουμε και καμία προειδοποιητική νότα. Για παράδειγμα: Mαρία, πρόσεχε τον Κλέωνα, παράθυρα δε βάζει, οι γείτονες μη βλέπουνε, όταν σε ξελογιάζει. Καλό;
ΠΑΒΛΟΦ: Παιδιά, ας σοβαρευτούμε επιτέλους! Ή κάνουμε τέχνη ή κοροϊδεύουμε. Ακούστε εμένα. Ο στίχος είναι ένας: Mαρία, εσένα σκέφτομαι,/ την κάρτα μου αδειάζω,/ για σένα τα μηνύματα/ αβέρτα αραδιάζω! Έχει κανείς αντίρρηση;
ΑΡΗΣ: Άστο! Θα παίξουμε το τραγούδι της! (Φεύγουν παίζοντας μουσική, σαν μπάντα δρόμου.)

14η σκηνή: Μέσα στο "Τυφλό Κτίριο"
Το σπίτι θυμίζει αίθουσα προβολής σε γκαλερί. Σκοτεινό. Οι οθόνες προβάλλουν κλειστά παράθυρα. Χτυπάει το κουδούνι. Ηλεκτρονικός ήχος sms. Εμφανίζεται η Λούσυ, οικιακή βοηθός του Κλέωνα.

ΛΟΥΣΥ: Kύριε, ήρθαν τα καλλιτεχνήματα! Να τις περάσω στο show room; (Δεν ακούγεται απάντηση.) Όπως νομίζετε, κύριε! Ανοίγω την πόρτα! (Ανοίγει την πόρτα και μπαίνουν οι τρεις γυναίκες.)
Oικία Κλέωνος Σωτήρχου. Καλώς ήρθατε! Ονομάζομαι Λούσυ Μπαμπαλούσυ. Είμαι στη διάθεση σας.
ΜΑΝΙΝΑ: Φώναξε, σε παρακαλώ, το κελεπούρι! Πες του ότι ήρθαν οι Μάγισσες του Ίστγουικ! ; Ή μάλλον τα καλλιτεχνήματα, αν άκουσα σωστά;
ΛΟΥΣΥ: Μόνο καλλιτεχνήματα έρχονται εδώ, κυρία. Σας ενημερώνω ότι η συνομιλία μας καταγράφεται για λόγους ανασφάλειας! Ευχαριστώ!
ΝΙΝΑ: Που βρίσκεται ο ψυχάκερ; Δεν είναι εδώ;
ΛΟΥΣΥ: O Kύριος είναι πάντα εδώ, ακόμη κι όταν δε βρίσκεται εδώ!
ΜΑΡΙΑ: Προσοχή, Λούσυ! Πρόκειται για εύθραυστα υλικά! (Εμπιστευτικά) Ψυχούλες στον ατμό! Ειδοποίησε τον ότι τις έφερα! Έτοιμο το «χαμάμ»;
ΜΑΝΙΝΑ: (Στη Μαρία) Τι υπονοείς; Γιατί μας έφερες εδώ;
ΜΑΡΙΑ: Μην οργίζεσαι τόσο εύκολα! Και μη βιάζεσαι. Θα χαλάσεις το πλάνο. Όλα θα γίνουν… Στην ώρα τους!
ΜΑΝΙΝΑ: Εγώ χαμάμ δεν κάνω!
ΛΟΥΣΥ: Περάστε! Θ’ ανοίξω τα παράθυρα να φωτίσει ο χώρος! (Αλλάζει την εικόνα στις οθόνες μ’ ένα τηλεκοντρόλ. Προβάλλονται ανοιχτά παράθυρα με θέα στους κήπους)
ΝΙΝΑ: Έχεις ζήσει σ’ αυτό το σπίτι, Μαρία; Με τρομάζουν οι οθόνες! Μου θυμίζουν Όργουελ.
ΜΑΝΙΝΑ: Άστον αυτόν! Πάλιωσε! Εμάς πότε θα μας βγάλουν στα παράθυρα;
ΜΑΡΙΑ: Κορίτσια, ηρεμήστε και απολαύστε το! Ας πούμε ότι κάνουμε ένα ταξίδι στο άγνωστο. Μπαμπαλουσάκι, φτιάξε 4 καφεδάκια κι έλα να καθίσεις μαζί μας!
ΛΟΥΣΥ: Εντάξει, Μαρία.
ΜΑΡΙΑ: Πρέπει να βοηθήσουμε κάποιον να μας γνωρίσει! Είστε έτοιμες να εκτεθείτε; Όπως κάναμε παιδιά, που αφήναμε λυμένα τα κορδόνια μας! (Σκύβει και λύνει τα δικά της. Παίρνει το τηλεκοντρόλ και φωνάζει συνθηματικά στη Λούσυ που έχει πάει για τα καφεδάκια:) Λούσυ, αλλάζω εικόνα! (Στις οθόνες προβάλλεται η εικόνα της. Είναι μόνη και γυμνή στην Αριστοτέλους.)
MANΙΝΑ: Tι’ ν τούτο! Kυρία Λούσυ μας, κάντε τα καφεδάκια μπύρες! Θα τις χρειαστούμε. Γι’ αυτό σταμάτησε το ρολόι της Αριστοτέλους; Βγήκες εσύ τσιτσίδι;
ΝΙΝΑ: Μα τι λες; Tο πλάνο είναι σκέτη ποίηση! Τολμηρό, αφασικό, φανταστικό! Ελπίζω, ότι δεν είναι φωτομοντάζ!
ΜΑΝΙΝΑ: Δε λέω, καλούτσικη είσαι! Παίζεις και σε ταινίες σεξ, Μαράκι;
ΜΑΡΙΑ: Πόζαρα κάποτε γυμνή για την Καλών Τεχνών, αν σου αρκεί αυτό! Άθλια αμοιβή! Εκείνο, όμως, ήταν άλλο! Αυτό που βλέπετε εδώ, υπήρξε ο χειρότερος εφιάλτης μου! Γυμνή και μόνη στην Αριστοτέλους! Ώσπου αποφάσισα να τον αντιμετωπίσω και ιδού! Ο φόβος εξαφανίστηκε! Σειρά σας!
ΜΑΝΙΝΑ: Καλά μου τα ‘λεγε εμένα το φλιτζάνι. Μεγάλος δρόμος, μεγάλα προβλήματα! Τι εννοείς, σειρά μας, Μαρία; Εκτός απ’ τα παράθυρα, θα μας βγάλεις και στο κλαρί; Νίνα, δε στο’ λεγα ότι είναι πυροβολημένη!
ΜΑΡΙΑ: Σειρά σας να εκθέσετε στο φως αυτό που σας τρομάζει! Να πολεμήσετε τους φόβους σας.
ΜΑΝΙΝΑ: Δηλαδή εγώ που φοβάμαι μην κολυμπήσω στο Θερμαϊκό, τι πρέπει να κάνω;
ΛΟΥΣΥ: (Έχει ήδη σερβίρει τους καφέδες.) Μαρία, δεν έχουμε πολύ χρόνο. Στις 8.00 είναι η παρουσίαση. Άσε να μιλήσει εκείνος. (Αλλάζει με το τηλεκοντρόλ την προβολή. Εμφανίζεται το ομιλούν μπούστο του Κλέωνα.)
ΚΛΕΩΝ: Μούσες μου, έμπνευση και καταστροφή, καλώς ήρθατε στο σπίτι που πραγματοποιεί όνειρα ή εφιάλτες.
ΜΑΝΙΝΑ: Καλώς το μορφονιό και τον αλαφροΐσκιωτο!
ΟΛΕΣ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΕΣ ΜΑΖΙ: Σσσσσσσσσσσσσσς!
ΚΛΕΩΝ: Θα αναρωτιέστε γιατί σας κάλεσα εδώ; Τι περιμένω από σας;… Μια κοινή γνωστή λέει ότι αν δέσεις το κορδόνι κάποιου άλλου, μπορεί και να λυθείς.
Το ότι ξεθαρρέψατε αυτόβουλα και μπήκατε στην επικράτειά μου δηλώνει ότι είστε έτοιμες. Θεωρείστε αυτά που θ’ ακολουθήσουν αίτημα φιλίας. Κάντε κλικ στη λέξη αποδοχή ή αγνοείστε! Θα ήθελα την αγάπη σας.
ΜΑΝΙΝΑ: Διπλό κλικ στην απόρριψη, κοπέλες.
ΟΛΕΣ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΕΣ ΜΑΖΙ: Σσσσσσσσσσσσσσς!
ΚΛΕΩΝ: Παρακαλώ, πιείτε τον καφέ σας, δυναμώστε την ένταση κι αφήστε ανοιχτά τα κινητά σας!

[ Η προβολή: Οι γυναίκες περπατούν στην πόλη ανυποψίαστες. Προσπερνούν άσχημα κτίρια, όπου προβάλλονται τα πρόσωπα τους, προσπερνούν τα γλυπτά της Μαρίας χωρίς να τα βλέπουν. Σκηνές από την καθημερινότητα τους, (π.χ. η Νίνα σε αγώνα ποδοσφαίρου βρίζει σαν νταλικέρης και πετάει αντικείμενα στο γήπεδο, βρίσκει ένα τριαντάφυλλο μαζί μ’ ένα ραβασάκι στη νεκροφόρα, ερωτοτροπεί με τον Άρη, η Μανίνα τρώει παγωτά με βουλιμία, ερωτοτροπεί με τον Άρη, κ.λ.π.). Σκηνές δρόμου, σκηνές σε καφέ, μπαρ και ρεστοράν. Ακούγονται σκόρπιες λέξεις τους που σχηματίζουν ατάκες από sms ακροατών και τη φράση-τίτλο «Δεν Αντέχω Άλλο! Έρχονται Συνέχεια…» ]

Η εικόνα παγώνει.
ΚΛΕΩΝ: Δε βλέπω καμία αντίδραση, κοριτσάκια! Τι έγινε; Σας έφαγε η γάτα τη γλώσσα;
ΝΙΝΑ: Βιάζεσαι, γατόπαρδε! Θα τη δεις σύντομα την αντίδραση μας!
ΜΑΝΙΝΑ: Κάτσε πρώτα να κλείσουμε το στόμα μας από αυτά που βλέπουμε και μετά θα σου πούμε όσα δεν έχεις ακούσει ποτέ. Θέλω να δω από ποιο παράθυρο θα φύγεις!
ΚΛΕΩΝ: Ελάτε τώρα, δεν υπάρχει λόγος να ταράζεστε! Ουδέν κρυπτόν από τον ήλιο. Και μη μου πιπιλίσετε την καραμέλα της ιδιωτικότητας! Πλήττω!
ΝΙΝΑ: Ε, όχι! Εγώ θα σε πνίξω με τα ίδια μου τα χέρια! Αυτό που κάνεις δεν είναι τέχνη, είναι διαστροφή!
ΜΑΝΙΝΑ: Γιατί μας παρακολουθείς, ρε φίλε; Ανώμαλος είσαι;
ΚΛΕΩΝ: Γιατί διεγείρετε την περιέργεια μου.
ΝΙΝΑ: Δικηγόρο δεν έχει αυτό το έργο; Δεν το πρότεινε κανείς;
ΚΛΕΩΝ: Απρόβλεπτες σαν έργα τέχνης, προβλέψιμες σα σπιτικό φαγητό… Τόσο απρόβλεπτες, τόσο προβλέψιμες… ένα κείμενο. Ήλιος κι αέρας. Θάνατος και πεπρωμένο. Μούσες, μούσες , μούσες μου. Έρχεστε συνέχεια!
ΜΑΝΙΝΑ: Αυτός παραληρεί!
ΝΙΝΑ: Όμορφα κτίρια χωρίς παράθυρα. Τυφλές κι ανόητες. Η ενορατική και η ποιήτρια. Ο Όμηρος κι ο Τειρεσίας. Φοβάστε;… Λούσυ, φέρε τα μαντήλια. (Έρχεται η Λούσυ με μεταξωτά μαντήλια και δένει τα μάτια της Νίνας και της Μανίνας.)
ΜΑΝΙΝΑ: Τι παίζουμε, βρε παιδιά; Τυφλόμυγα;
ΚΛΕΩΝ: Αλήθεια ή θάρρος παίζουμε! Μαρία, δικές σου! (Η Μαρία στρέφει μια κάμερα προς τις γυναίκες και προβάλλει τα πρόσωπα τους στην οθόνη.) Πείτε μου, τι βλέπετε τώρα; Απαντήστε! Με θράσος!
ΝΙΝΑ: Αλήθεια δεν προτάθηκε δικηγόρος στους χαρακτήρες;
ΌΛΟΙ ΜΑΖΙ: Όχι, βέβαια!
ΚΛΕΩΝ: Θέλω να δω συναίσθημα να αποτυπώνεται στα πρόσωπα σας! Φοβάστε; Θυμάστε; Ονειρεύεστε; Αγαπάτε; Που είναι ο θυμός; Η αποστροφή; Τι γεννάει το σκοτάδι; Νίνα, γιατί διάλεξες να οδηγείς νεκροφόρα; Έχεις σχεδιάσει και το δικό σου θάνατο; Μανίνα, εσύ που διαβάζεις το μέλλον, ξέρεις τι θα σου συμβεί σήμερα;
ΛΟΥΣΥ: Nίνα, γιατί κατέρρευσε το νεοκλασικό που κουτουπώθηκες με τον Άρη, προχθές;
ΚΛΕΩΝ: Λούσυ!
ΛΟΥΣΥ: Να σερβίρω και νεράκια;
ΚΛΕΩΝ: Να είσαι σ’ ετοιμότητα! Περιμένουμε άλλους δυο!
ΛΟΥΣΥ: Γι αυτό πληρώνομαι; Νόμιζα ότι παριστάνω το δικηγόρο του διαβόλου!
ΚΛΕΩΝ: Νίνα, γιατί είσαι ακόμα εδώ; Κι εσύ, Μανίνα; Γιατί άραγε;
ΜΑΡΙΑ: Κορίτσια, ακούω τις καρδιές σας να χτυπούν! Μιλήστε!
ΝΙΝΑ: Ήθελα να δω που είσαι ικανός να φτάσεις. Ξέρεις που είμαστε εμείς ικανές να φτάσουμε;
ΜΑΝΙΝΑ: Κοίτα που έχει αρχίσει να μ’ αρέσει! Ε, λοιπόν, αφού με προκαλείς, άκου σχιζοφρένιακ. Βλέπω το θάνατο σου. Θα είναι αργός και βασανιστικός. Μόνος στο υπόγειο του σπιτιού σου. Θα ουρλιάζεις και κανείς δε θα ακούει, γερμένος πάνω απ’ το ακρωτηριασμένο σώμα σου…
ΝΙΝΑ: Τι έπαθες, κύριε Γιουγκ; Πάγωσε το χαμόγελο σου; Θες να σου πω γιατί προτιμώ τους νεκρούς από τους ζωντανούς;
ΛΟΥΣΥ: Ο Κύριος είναι νεκρός ή ζωντανός;
ΜΑΡΙΑ: Τις τρομάζεις!... Κορίτσια, δεν υπάρχει κακή πρόθεση! «Μη ανωφέλετα θρηνήσεις το μοίρασμα της δόξας.»
ΝΙΝΑ: Μα τέλος πάντων, που το πάτε;
ΜΑΝΙΝΑ: (Στη Μαρία) Εσύ για ένα κορδόνι τα κάνεις όλα αυτά;

ΜΑΡΙΑ: Εκείνος «είδε» όλα τα γλυπτά μου. Θέλησε να γίνει μέντορας.
Μου άρεσε η τρέλα του.
ΜΑΝΙΝΑ: Και σ’ έκανε μαριονέτα του, σωστά;
ΝΙΝΑ: (Σηκώνεται και πετάει το μαντήλι.) Δεν αντέχω άλλο! Έχω κλειστοφοβία, από παιδί.
ΜΑΝΙΝΑ: Νομίζω ότι παρατράβηξε η πλάκα. (Σηκώνεται επίσης, πετάει το μαντήλι και παίρνει την κάμερα από τα χέρια της Μαρίας.) Πλεονέκτημα!
ΜΑΡΙΑ: Ηρεμείστε! Το θέμα δεν είμαι εγώ! Είστε εσείς. (Χτυπάει το κουδούνι. Ήχος sms.)

ΛΟΥΣΥ: Ήρθε ο άσχημος μόνος του. Το μανούλι δεν ήρθε. Ανοίγω την πόρτα. Oικία Κλέωνος Σωτήρχου. Καλώς ήρθατε! Ονομάζομαι Λούσυ Μπαμπαλούσυ. Είμαι στη διάθεση σας.
ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ: (Μεθυσμένος, κουβαλάει ένα από τα «τυφλά» γλυπτά της Μαρίας,φτιαγμένο από κορδόνι.) Ευχαριστώ, αλλά εγώ θέλω τη Μαρία. Τη Μαρία! Τη Μαρία!
ΜΑΝΙΝΑ: Βρε, καλώς τον Πορνήλιο. Το φιλαράκι σου, ο Άρης, που είναι;
ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ: (Ακουμπώντας κάτω το γλυπτό.) Εδώ!
ΜΑΡΙΑ: Στη θέση σας θα γκρέμιζα το σπίτι. Θα έκαιγα τις οθόνες.
ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ: Γιατί πίνετε καφέ σ’ αυτό το μαυσωλείο;
ΝΙΝΑ: Εσύ γιατί ήρθες; Μήπως είσαι στο κόλπο; Για λέγε! Ά-χαρε! Ποιος σε κάλεσε;
ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ: Ελπίζω ότι δεν ήρθα άσκοπα! Νομίζατε ότι θα τελειώνατε χωρίς εμένα;
MΑNΙΝΑ: Ε, όχι και να τελειώσουμε με σένα! Ελεείστε στραβοί τον ανοιχτομάτη! Έρχεσαι τύφλα, με το τυφλό άγαλμα παραμάσχαλα, την ώρα που παίζουμε τυφλόμυγα, μες το τυφλό κτίριο και θες να τελειώσουμε όλοι οι τυφλοί, παρέα;
ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ: Μπορεί να είμαι κουρούμπελο, αλλά ξέρω πολύ καλά τι λέω. Φύγετε γρήγορα από δω! Μας παγίδεψαν! Είναι κι αυτή δικιά του! Σπάστε τις οθόνες και βγείτε έξω. Μίλα κι εσύ, Άρη!
ΝΙΝΑ: Που τον είδες τον Άρη, βρε σκνίπα με πέταλα; Α, θα κάνω φόνο σήμερα.
ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ: Καλά, δε σας είπαν ακόμα για το πείραμα;
ΟΛΕΣ ΜΑΖΙ: Ποιο πείραμα;
Κάποιος κατεβάζει το γενικό διακόπτη ρεύματος. Σκοτάδι.
MANΙΝΑ: Tι γίνεται, ρε παιδιά; Κυρά-Λούσυυυ, κανά κερί; Nίνα που είσαι! Έλα κοντά μου! Ήρθε η Δευτέρα Παρουσία! Πλακώσανε τα ζόμπι! Έχεις κανένα κονέ στον Άδη; (Η Νίνα ανάβει αναπτήρα.)
ΛΟΥΣΥ: (Ανάβει τσιγάρο από τη φωτιά της Νίνας, κοιτάζει τον Κορνήλιο στα μάτια.) Πολλά τα ερωτήματα. Σύγχυση στο χωρόχρονο.
ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ: Νίνα, σβήσε τον αναπτήρα! Tο σπίτι είναι συνδεδεμένο. On line! Μας παρακολουθούν.
ΛΟΥΣΥ: (Κοιτώντας πάντα τον Κορνήλιο.) Ζωή σε λόγου τους.
(Η Νίνα βγάζει από την τσέπη ένα κερί και το ανάβει με τον αναπτήρα.)
ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ: Είμαστε, λέει, το αριστούργημα του. Του δώσαν και βραβείο. Το «Νέο Βλέμμα». Χααα!... Μεγάλες χαρές ο μακαρίτης. Εκείνη είχε την ιδέα. Το άκουσα στο ραδιόφωνο. H Μαρία Μιλφέιγ έκανε τον Κλέωνα Σωτήρχο να κλαίει και να γελά.
Aκούγεται ραδιόφωνο. Το σήμα των ειδήσεων.
ΛΟΥΣΥ: Τσιγάρο κανείς;
ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ: Λοιπόν, εσύ στο φως του κεριού δείχνεις πιο όμορφος. Αλλά ξέχασες τη γάμπα αξύριστη.
ΜΑΝΙΝΑ: Τι; Έπρεπε να το καταλάβω! Πως μου ξέφυγε, ρε γαμώτο; Και το’ δα και στο φλυτζάνι! (Τραβάει από τη Λούσυ την περούκα. Φανερώνεται ο Άρης.)
ΆΡΗΣ: Ως εδώ! Για σας το θέαμα τελείωσε! (Σβήνει το κερί. Σκοτάδι ξανά. Ακόγονται 4 πυροβολισμοί. Φως. Παίζει το “Lusy in the Sky with Diamonds". Ο Άρης βγάζει τα ρούχα και το μακιγιάζ της «Λούσυ». Αποκαλύπτεται.)
ΆΡΗΣ: Επιτέλους μόνοι! Χορεύουμε; Μάλλον όχι, σωστά; Ίσως, έχετε δίκαιο. Πρέπει να δώσω κάποιες εξηγήσεις. Δεν έχω καν συστηθεί. Είμαι ο υπότιτλος. Για μένα είπαν κάποτε: Άδειο είναι το βλέμμα σου, αλλά πηχτό το αίμα σου. Τεράστιο λάθος! Το βλέμμα μου είναι φορτωμένο από εσάς, το αίμα βράζει! Με λένε Άρη, όπως το Θεό του Πολέμου, αν και δηλώνω μουσικός. Θα μπορούσα να σας τα πω όλα μ’ ένα τραγούδι, αλλά θα ξεκινήσουμε με πρόζα, να πάρετε το χρόνο σας. Δεν έχετε και πολύ στη διάθεση σας, βεβαίως. Θεωρούμαι επικίνδυνος, όπως ξέρετε! Πρέπει να ομολογήσω ότι δε αντέχω άλλο. Επίσης, πρέπει να σας πω ότι έρχονται συνέχεια. Σκιές, αγάλματα, νεκροί, φωνές, εικόνες… Δε λέω πως δεν έχει ενδιαφέρον. Ζωή σα ρώσικη ρουλέτα. Δεν ξέρεις ποιος θα φάει την σφαίρα! Κάποτε αυτοκτόνησα. Ναι! Ναι! Με τέσσερις σφαίρες στην καρδιά! Μη ρωτήσετε πως και γιατί! Εσείς το γράψατε! «Ο Άρης εκδικείται»! «Ο ρόλος του είναι απαραίτητος σε κάθε έργο»! Υπερβολές... Θέλετε κήρυγμα από μένα; Θέλετε εκδίκηση; Κανένα κήρυγμα εδώ. Λυπάμαι! Υπάρχει η Τέχνη. «Η τέχνη είναι ο τρόπος να μη μας σκοτώσει η αλήθεια» Το είπε ο Νίτσε… Που σημαίνει, φασκελοκουκούλωστα! Κάνε τους φόνους στο σκοτάδι, -είδε τίποτα κανείς;- και δώσε βραβεία on line. Σκέφτηκα να βάλω φωτιά στο σπίτι on line, να το δει όλος ο κόσμος, να καταξιωθώ. Γιατί με το ακορντεόν, κέρδισα μόνο φραγκοδίφραγκα. Αλλά αυτό έχει ήδη γίνει! Πάλιωσε! Τι πέτυχε, άλλωστε, ο Εμπράρ; Τέχνη, πλέον, είναι να διαλύονται οι Δίδυμοι Πύργοι στην οθόνη σου! Επίθεση on air. Αυτό είναι θέαμα! Ποιος έχει κάτι πιο μεγάλο να προτείνει; Ποιος θα σερβίρει ακόμα πιο χορταστικά, νεκρά γεύματα;… Εγώ, αγαπημένα κτήνη! Εγώ, θα σας απελευθερώσω. Όπως απελευθέρωσα κι αυτούς! Μου ήταν συμπαθείς αλλά είχαν τα μάτια κλειστά. Τυφλοί κάτοικοι μιας τυφλής πόλης. Αδύναμες ψυχές. Τέσσερις σφαίρες και αποθεώθηκαν… Για σας θα χρειαστούμε περισσότερες. Τις έχω! Πάμε για φινάλε! Ας δούμε που μπορώ να φτάσω μαζί σας! (Στρέφει το περίστροφο προς το κοινό. Σκοτάδι.)

ΠΑΒΛΟΦ: Εκδοχή 1η: (Πετάγεται όρθιος από μια θέση ανάμεσα στο κοινό.) Στοπ! Δε δέχομαι, με τίποτα, τέλος πικρό. Ο Παβλόφ είναι ένας και είναι πάντα στη σκηνή. Αυτό δε συμφωνήσαμε απ’ την αρχή; Άρη, φεύγεις αμέσως. Τέρμα το παραλήρημα! Δε γράφαμε τόσο καιρό για να μας μαυρίσεις εσύ το έργο, την τελευταία στιγμή. Κι εσείς, ψωνάρες, σηκωθείτε! Αυτός πυροβολεί με άσφαιρα! Φώτα!

ΠΑΒΛΟΦ: Εκδοχή 2η: (Σκοτάδι. Κάπου ανάμεσα στο κοινό, ακούγεται απειλητική η φωνή του.) Άρηηη... Μου δένεις λίγο το κορδόνι;...