Η Νίνα είναι 35 χρονών, ψηλόλιγνη με λευκή επιδερμίδα και μακριά, μαύρα μαλλιά! Το ντύσιμο είναι ροκ! Τζιν και δερμάτινα! Στην Ελλάδα ήρθε στα 19, εξ’ ου και η τραχιά προφορά. Ακολούθησε έναν Έλληνα επιχειρηματία, τον Χαράλαμπο Μαχαίρα, που έκανε business στα Βαλκάνια. Γεννήθηκε στη Ρουμανία, σ’ ένα χωριό κάπου στα Καρπάθια και μεγάλωσε στο Βουκουρέστι. Δεν της αρέσει να μιλάει για το παρελθόν.
Έχει κάνει τρεις γάμους! Ο πρώτος ήταν με έναν υπερήλικα, τον Χρήστο Ναζωραίο, για να εξασφαλίσει την άδεια παραμονής. Αποδήμησε εις ουρανούς σε χρόνο ρεκόρ. Ο δεύτερος γάμος ήταν με τον Χρήστο Κασίδα, έναν μικροπωλητή, που είχε περίεργα μπλεξίματα με την νύχτα. Τον έφαγαν δυο άγνωστοι στη διασταύρωση των οδών Δωδεκανήσου και Πολυτεχνείου. Ο τρίτος ήταν με τον Αντώνη Καλότυχο, τον ιδιοκτήτη του γραφείου κηδειών που ξεπροβόδισε τους προηγούμενους. Αυτός πήγε στον ύπνο του! Αποκοιμήθηκε στο τιμόνι. Ευτυχώς ο συνεπιβάτης του ήταν ήδη νεκρός…
Η Νίνα δε δίστασε ούτε στιγμή να αναλάβει το μαγαζί. Λατρεύει τη δουλειά της. Όταν έχει κούρσα, αφήνει στο πόδι της έναν πλανόδιο μουσικό, τον Άρη, που συνήθως παίζει ακορντεόν έξω από την πόρτα της. Η δική της καλύτερη στιγμή είναι όταν έχει τελειώσει με το φόρτωμα, κλείνει την πόρτα και βάζει μπρος. Μόνη με τον σιωπηλό πελάτη. Όσο περισσότερο διαρκεί η κούρσα, τόσο το καλύτερο. Βάζει και θέρμανση γιατί είναι κρυουλιάρα κι αρχίζει να του μιλάει και να του τραγουδάει. Συχνά βάζει ραδιόφωνο κυρίως 9.58fm.
Η Νίνα θεωρεί υποχρέωση της να υπενθυμίζει στο νεκρό τα μέρη που πιστεύει ότι αξίζουν να τα αποχαιρετήσει. Έχει αδυναμία στα όμορφα κτίρια. Και στα ποιήματα. Η Νίνα διαβάζει πολύ, από παιδί. Λατρεύει τον Ρίλκε και ειδικά εκείνον τον στίχο του που η ίδια έχει υιοθετήσει για τη ζωή της: Το Ωραίο είναι η Αρχή του Τρομερού…
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Την Νίνα την απασχολεί πολύ το θέμα της μοναξιάς των ανθρώπων. Ζώντας συχνά σκηνές μεγάλου πόνου στις κηδείες παρατηρεί πως όσο περνάν τα χρόνια όλο και λιγότερο οι άνθρωποι στις κηδείες σφιχταγκαλιάζονται για να πονέσουν μαζί. Ούτε καν αγγίζονται πολλές φορές. Για να παρηγορηθούν. Είναι κλεισμένοι στον εαυτό τους. Μόνοι. Πολύ μόνοι. Δεν της αρέσει να νιώθει μόνη. Ακούει 9.58 συνέχεια. Για να νιώθει πως έχει παρέα. Απαγγέλει πολύ συχνά στίχους του ποιήματος του Ρίλκε: ΜΟΝΑΞΙΑ
Η μοναξιά μοιάζει με τη βροχή. Τα βράδια
απ' του πελάγους αναθρώσκει τον καθρέφτη·
από κοιλάδες μακρινές κι από λιβάδια
στον ουρανό ανεβαίνει πάντα, που την έχει.
Κι ύστερα, από εκεί ψηλά, στην πόλη πέφτει.
Πέφτει την ώρα που το φως πια δεν αντέχει,
όταν τους δρόμους βάφουν πάλι τα σκοτάδια,
κι όταν τα σώματα χωρίζουν λυπημένα
δίχως να βρουν ό,τι ζητούν, μένοντας ξένα·
κι όταν οι άνθρωποι εκείνοι, που μισούνται,
πάλι στο ίδιο στρώμα πέφτουν και κοιμούνται :
τη μοναξιά την παίρνουν τότε τα ποτάμια…
Δημοσίευση σχολίου